مقاومت روغن های سرخ کردنی با پارامترهایی مانند نقطه دود، عدد پراکسید و اسیدیته و TPM سنجیده می شود. حین تولید بر اساس استانداردهای موجود روغن به طور مداوم تعویض و با روغن تازه جایگزین می گردد تا سلامت محصول و مشتری به خطر نیفتد. در صورتی که بتوان این شاخص های مقاومتی را به نوعی (و البته بدون افزایش قیمت تمام شده) افزایش داد منجر به تعدیل مصرف روغن، کاهش بار مالی بر روی شرکت و کاهش ریسک تامین روغن مصرف خانوار می گردد.